Dowodem zaczerpniętym z praktyki wędkarskiej i świadczącym o tym, że ryby mają doskonale rozwinięty zmysł węchu, są wyniki połowów przy użyciu nieświeżych i nadpsutych przynęt. Ryby niechętnie biorą na taką nadpsutą przynętę, mimo że np. zatęchły lub skwaśniały groch ma takie same kształty jak ziarno świeżego grochu i swym wyglądem niczym się nie różni od tego ostatniego. Nie ulega więc wątpliwości, że groch zepsuty wydziela przykry zapach, a że ryby czują zapachy rozpuszczone w wodzie nie gorzej niż my w powietrzu, przeto ta nieprzyjemna woń odstręcza je, przyzwyczajone nawet do pobierania grochu. A zatem jeśli się chce mieć dobre wyniki wędkowania, nie wolno używać zatęchłych czy skwaśniałych przynęt.

Wędkarze wiedzą również, że zapach smoły, benzyny, smarów działa odstraszające na ryby i tam, gdzie woda jest zanieczyszczona tymi produktami, nie warto moczyć wędki, gdyż ryby z daleka omijają takie miejsca. Ryby dobrze odróżniają smak słodki; kwaśny, słony i gorzki, przy czym kwaśny, słodki i słony odczuwają w bardzo małym stężeniu, a więc znacznie lepiej niż człowiek. Narząd smaku u ryb mieści się w drobnych brodawkach (kubkach smakowych), które znajdują się w jamie ustnej. Podobne ciałka występują na mackach, głowie i tułowiu ryby. Niektóre ryby pobierające pokarm tylko w dzień, jak na przykład szczupak, mają narządy smaku jedynie w jamie ustnej. Natomiast ryby żerujące zarówno w dzień, jak i w nocy, na przykład karp, brzana, leszcz, sum, miętus itd., mają je również na głowie. na wargach, na wąsach i na łukach skrzelowych. Szczególnie sum ma dobrze rozwinięty narząd smaku na wąsach i wargach. Narząd smaku rozmieszczony w różnych miejscach ciała pomaga rybie w zdobywaniu żeru nie tylko w porze nocnej, ale i w mętnej wodzie, w czasie przybierania wody, a więc w warunkach niebywale trudnych pod względem widoczności.