Spławik

Każdy wie, jak wygląda spławik. Ale czy każdy wie, czemu on służy i jak powinien być zbudowany, żeby właściwie spełniał swoje zadania? W przybliżeniu można powiedzieć, że spławik jest małą, kolorową boją, podskakującą na fali. Kiedy zniknie pod powierzchnią wody, to znak, że ryba zainteresowała się przynę­tą.

Spławik jest zatem sygnalizato­rem brań. Ale nie tylko. Jest także nośnikiem zestawu. Oznacza to, że dzięki spławikowi zestaw z przy­nętą możemy umieścić w miejscu, w którym spodziewamy się żerowa­nia. Oznacza to, że dzięki spławikowi zestaw z przynętą możemy umieścić w miejscu, w którym spodziewamy się żerowa­nia. Spławik sygnalizuje bowiem że ryba zainteresowała się przynę­tą. Spławik jest zatem sygnalizato­rem brań. Ale nie tylko. Jest także nośnikiem zestawu. Oznacza to, że dzięki spławikowi zestaw z przy­nętą możemy umieścić w miejscu, w którym spodziewamy się żerowa­nia.

 Spławik sygnalizuje bowiem położenie przynęty. Jeśli spławik przepłynie o metr, na przykład pod wpływem wiatru, to z haczykiem i przynętą również on przesunie się o tę odległość. Umieszczenie przynęty w odpo­wiednim miejscu oznacza także jej podanie na właściwej głębokości, co również uzyskuje się dzięki spła­wikowi.

Spławik najczęściej składa się z trzech podstawowych elementów. Jest to korpus, czyli część nośna, antena, czyli część wystająca z wody sygnalizująca branie ryby, i statecz­nik, czyli niewyparne przedłużenie korpusu. Na stateczniku umieszcza się kilka (2-4) koszulek z igielitu lub silikonu, czyli krótkich odcinków rurki. Dzięki koszulkom spławik można unieruchomić na żyłce. Na korpusie spławika oznaczo­na jest zwykle jego wyporność w gramach, czyli masa obciążenia, W rzeczywistości tylko spławiki nie­licznych firm mają dokładnie taką wyporność, jaką podaje producent, ale i tak wskazówka ta jest bardzo pomocna. łatwiej wtedy wybrać spławik odpowiedni do danego ło­wiska i go wyważyć, czyli obciążyć zestaw. Dla początkujących wędkarzy najlepsze są spławiki tradycyjne. W zależności od rodzaju łowiska dobiera się odpowiedni kształt korpusu. Zasada jest prosta: jeśli woda jest spokojna, a brania ryb delikatne, spławik powinien być wysmukły, jeśli woda płynie, nale­ży zastosować spławik o korpusie zwartym. Im woda szybciej pły­nie, tym bardziej kształt spławi­ka powinien być zbliżony do kuli. Spławiki do łowienia w rzekach nazywa się potocznie bombka­mi. Różnice w doborze. spławika na odmiennych łowiskach wyni­kają z tego, że podczas łowienia w wodzie ptynącej często kontro­luje się spływ zestawu i zatrzymu­je spławik. Gdyby użyć spławika wysmukłego, wychodziłby z wody podczas każdego przytrzymania. spławik z korpusem zbliżonym do kuli wysuwa się z wody tylko nieznacznie. W wodach stojących takie siły nie działają na spławik, dlatego można zastosować wy­smukły model, który lepiej wska­zuje delikatne brania. W gwarze wędkarskiej lepsze właściwości pokazywania brań określa się jako większą czułość spławika. Do warunków łowiska dobiera się również rozmiar spławika. W wodach stojących można zastosować prostą zasadę: na każdy metr głę­bokości łowiska spławik powinien mieć około 0,5 g wyporności, czyli do łowienia w wodzie o głębokości 2 m trzeba by użyć spławika o wy­porności około 1 g. Jeśli ryby biorą słabo, a do tego łowienia nie utrud­nia wiatr, lepiej sięgnąć po spławik, którego wyporność jest mniejsza. O takim spławiku potocznie mówi się że jest lżejszy. Kiedy jednak ryby dobrze biorą lub wieje wiatr, stosuje się tzw. spławiki cięższe. Znacznie trudniej precyzyjnie okre­ślić wymaganą wyporność spławi­ka, jeśli woda płynie. To dlatego, że prędkość nurtu może być bardzo różna: od leniwie płynącej rzecz­ki do bardzo bystrego strumienia. Wprawdzie od 0,75 do 5 g wyporno­ści spławika na każdy metr głębo­kości powinno wystarczyć w więk­szości łowisk, ale mogą się zdarzyć specyficzne miejsca, gdzie trzeba użyć znacznie większego obciąże­nia, żeby poradzić sobie z siłą nur­tu. Początkujący wędkarz nie powi­nien jednak w ogóle łowić w takich miejscach.

Istnieją także inne odmiany spiawi­ka. Są to: waggIer i dibber.

• Waggler to spławik o wydłużonej, nawet do kilkudziesięciu centymetrów ante­nie. Jego korpus jest jednocześnie statecznikiem.
• Dibber natomiast nie ma anteny. Służy on do łowie­nia przy bezwietrznej pogodzie.