Ukleja

Ukleja należy do najmniejszych ryb poławianych na wędkę jej długość dochodzi zaledwie do 15 cm. Ciało ma wydłużone, bocznie spłaszczone. Skóra jest pokryta delikatnymi łuskami. Grzbiet zielonkawy lub szary, boki i brzuch biało srebrzyste.

Rozpoczyna żer już wczesną wiosną. W podgrzanych wodach zrzutowych można ją łowić nawet w odwilżone dni lutego, natomiast zdaje się wcześnie schodzić z żerowisk rzecznych, w drugiej połowie września złowić ją trudno. Dość kapryśnie żeruje też w czasie tarła i tylko rybki młode, zeszłoroczne, biorą przez cały czas w miejscach swego zgrupowania, które w dniach jałowych trzeba umieć znaleźć. Trudności czasu rozrodu przełamie owadzia przynęta i cieniutki przypon.

Bytujące w rzekach ukleje nie korzystają z właściwych jeziorom ławic planktonu, stąd w ich życiu wyjątkowo dużą rolę odgrywa pokarm powietrzny. Owady zawsze są najlepszą na nie przynętą. W porze dużej obfitości występującego w wodzie pokarmu zwierzęcego wiosną i wczesnym latem ukleja prawie gardzi jadłem roślinnym - naturalnym podawanym jej przez wędkarza. W tym okresie wśród przynęt żywych, biały robak stanowi pozycję niezawodną.

Ukleje można również łowić na przynęty z wody. Należą do nich larwy chruścików, spośród nich wybieramy owady młode i cienkie. Poza tym bardzo chętnie brana przynętą są larwy jętek grzebiących, jętek łażących oraz wypłukiwane z mułu zastoisk czerwone larwy ochotek.

Oprócz larw równie dobrze służą strzępki cienkich dżdżownic. Najbardziej wygodny wędkarz sięgnie oczywiście, po przynęty naturalne podawane z reguły w postaci tzw. wędkarskiego ciasta (pasty) lub gotowanego na miękko pęczaku.

Mając odpowiednią przynętę należy znaleźć uklejowe łowisko. Już na tym etapie łowieckiego wtajemniczania młody wędkarz odkrywa elementarną prawdę, że ryby nie rozmieszczają się w rzece równomiernie. Ukleja, jak i poważniejsze od niej ryby, z całą pewnością ma swoje typowe żerowiska i stanowiska i przebywa na nich w różnych porach doby, zwykle nie zauważamy jej rozkładu dnia i zajęć. Jej pojawienie się w jakimś miejscu, a potem znikanie kwitujemy stwierdzeniem: „ukleja podeszła” lub „ukleja odeszła". Bo ona po prostu „jakoś tam sobie chodzi”. Jest to zasadnicze uproszczenie. Ukleja bowiem, jak wszystkie inne ryby przemieszczające się, należy do istot zorganizowanych, którym obca jest improwizacja. Nie mogąc zbijać się w ławicowe stada, jak to czyni jeziorowa, trzyma się w stałych gromadkach, najczęściej ryb jednego wieku. Natomiast gromadki trzymają się stałych miejsc i tras. Odkrywszy je, można mieć pewność, że o tej samej porze, kolejnego dnia znów je tam zastaniemy.

Świt wita ukleja zerową lustracją strefy rzeki bezpośrednio zbliżonej do linii brzegu, lecz w sąsiedztwie głębszej toni. W miarę jak słońce sie podnosi, stada tych rybek oddalają się od brzegu dalej w nurt, najchętniej w pobliże zatopionych lub pochylonych nad wodą drzew, na pobocze wierzbowych zarośli. Tam zresztą można je zastać przez cały dzień i dobę, szczególnie w dni pochmurne oraz w godzinach zawziętego awanturowania się drapieżników. W południowe godziny ukleje wybierają się na otwarte wody nurtu i tam trwają na stanowiskach wszędzie, gdzie spieszny prąd ulega przyhamowaniu. Znajdziemy je również w dużych, głębokich wyrwach brzegowych, w które prąd nanosi drobiny powierzchniowego żeru. W miarę jak tarcza słońca obniża się uklejowe stada zbliżają się do strefy brzegowej, chwilę zaś po zachodzie aktywność ich ustaje.

Najlepszym wskaźnikiem obecności stada będą dobrze znane cętki muśnięcia wody, znak żerowania. Tam też śmiałym smagnięciem wędziska, przyhamowanym w końcowej fazie lekkim cofnięciem szczytówki, kładziemy delikatnie przynętę na żerowisko i z miejsca trwamy w gotowości do wykonania zacięcia. Ukleje powinny brać, natychmiast i to napastliwie. Jeżeli brania są zbyt krótkie, a potem ustają, to znak, że należy sprawdzić przynętę, która albo została zerwana z haczyka, albo wyszło z niej ostrze i odstrasza, Natomiast ustawiczne drobne szarpania świadczą o tym, że trafiliśmy na stado młodzieży. Śmiałe, branie rybki dojrzałej trwa nie dłużej niż sekundę i w tym czasie trzeba wykonać zacięcie. Zacinamy krótkim szarpnięciem samej szczytówki (pracuje przegub ręki), nigdy zaś twardym oddaniem do tyłu całego wędziska. Łowienie każdej innej ryby nie jest chyba tak misterne. Niech młodzi wędkarze nie peszą się jednak zacięciami chybionymi, szczególnie zbyt wczesnymi, gdyż nie odstraszają one ryb. Gorsze są zacięcia zbyt późne. W każdym razie „podskakiwanie” i padanie przynęty w łowisko raczej zachęca rybki. Dlatego też, aby zagrzać ich agresywność i ducha konkurencji, ożywiamy przynętę krótkimi, delikatnymi szarpnięciami, przyhamowaniami i popuszczeniami spławika.

Dobry wędkarz woli zbyt wczesnym zacięciem spudłować rybę, niż spóźnionym doprowadzić do głębokiego jej zaczepienia. Rybka zacięta wyciągnięta z wody nie powinna długo majtać się na haczyku. Należy szybko i lekko chwycić ją w niezapiaszczoną dłoń (bez ściskania palcami, zdzierania z niej łuski i śluzowej osłony), a następnie możliwie najdelikatniej zdjąć z haczyka.

Połów uklei stanowi dobry relaks w czasie, kiedy nie biorą inne większe ryby, niekiedy łowimy ją na przynętę na drapieżniki (żywiec). Łowimy na lekkie, 3-4-metrowe wędzisko ''bat'', bez kołowrotka, żyłka o średnicy 0,08-0, 10 mm, spławik bardzo mały, przy połowie w rzece kulisty.

Najlepsze przynęty: gotowane jajo, chleb, bułka, białe robaczki (mogą być barwione na żółto).

Zanęcamy powierzchniowo. Skład typowej zanęty: 1 część mleka w proszku,1 część mąki kukurydzianej, 1 część bułki tartej, 1/4 część stosowanej przynęty. Zanętę wrzucamy garścią bezpośrednio do wody i w to samo miejsce
zarzucamy zestaw. Zacinamy (delikatnie) przy najmniejszym ruchu spławika. Jeśli branie jest „puste” , ponownie zanęcamy i zarzucamy przynętę. Jeśli na haczyku zawisła ukleja, zanęcamy ponownie po złowieniu 2-3 ryb, zawsze jednak zwracamy uwagę by ''chmurka” zanęty zawisła blisko powierzchni wody.
Można też prowokować ryby do brań, unosząc co kilka sekund przynętę na kilka centymetrów.

Przy bezchmurnej i bezwietrznej pogodzie grunt na wędce uklejowej powinien wynosić 50 cm (odległość spławika od haczyka) jeśli na niebie ukażą się ciężkie chmury ryb szukamy znacznie głębiej, zwiększając grunt po ok10 cm aż do momentu trafienia na strefę żerowania uklei.

Ciało: Bocznie spłaszczone, wydłużone. Barwa srebrzysta, delikatne łuski. 

Długość ciała: 15 cm 

Ciężar: 10-40 g

Odżywianie: Plankton, larwy owadów i owady. 

Rozmnażanie: Tarło w maju i czerwcu. Samica składa ikrę w okolicy brzegu, w ilości do 10 tys. jaj. 

Znaczenie gospodarcze: Spożywcze, pośrednio do wyrobu masy perłowej.

Okres ochronny: nie ma.

Wymiar ochronny: nie ma. 

Limit dzienny: 5 kg.